Στίχοι

[Οι στίχοι των τραγουδιών του Γιάννη Χαρούλη είναι από το stixoi.info]

Βοσκαρουδάκι αμούστακο (Στίχοι: Κ. Φραγκούλης - Μουσική: Κώστας Μουντάκης - Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Μουντάκης)

Βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη που γυρίζω
με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω

Να σε 'βρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει
και να' ναι ο τόπος άβολος σπηλιάρι να μην έχει

Να 'ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορεί αποσκιάσεις
και να φοβάσαι αμοναχή μη φύγω και με χάσεις

Να βρέχει να κουφοβροντά να ρίχνει κουκοσάλι
και ξεπαπούτσωτη να 'ρθεις στην εδική μου αγκάλη

Να ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
την αναπνιά σου να γροικώ τη μέση σου να πιάσω

Να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
να σεβαστώ και να γροικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου

Να λέω Παναγία μου, ποτέ μη ξαστεριάσει
και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
ποιός βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσει...

    
Εκατόφυλλα (Στίχοι: Ελένη Φωτάκη - Μουσική: Μάνος Ξυδούς)

Εκατόφυλλα στον Άδη
και μαχαίρι ακονισμένο
μ' έχεις βάλει στο σημάδι
κι όλο κλαις, που δεν πεθαίνω.

Μέλι στάχτη και φαρμάκι
με τ' αψέντι ανακατώνεις
με κερνάς κρυφά λιγάκι
μα ούτε έτσι με σκοτώνεις.

Σε όσους πολέμους κι αν με πας, θα σε νικήσω
αγάπησέ με αν τόσο θες να ξεψυχήσω.

Μέλι στάχτη και φαρμάκι
με τ' αψέντι ανακατώνεις
με κερνάς κρυφά λιγάκι
μα ούτε έτσι με σκοτώνεις.

Σε όσους πολέμους κι αν με πας, θα σε νικήσω
αγάπησέ με αν τόσο θες να ξεψυχήσω.

Έλα πάρε με (Στίχοι: Μιχάλης Κουμπιός - Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης)

Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν'αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά.

Έλα πάρε με
σ' άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με
δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά.

Έλα πάρε με
εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γελάει
Έλα πάρε με
και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός
κι ο ψάλτης ήχος.

Μαύρη πεταλούδα (Στίχοι: Ελένη Φωτάκη - Μουσική: Μίνωας Μάτσας)

Κατάσπρα κι άσπρα, κάτασπρα νερά
δε σε ξεπλένουν τούτη τη φορά
σε ψάχνει ο άγγελός σου με κερί
βγες μαύρη πεταλούδα να σε βρει.

Κοιμούνται τα μαχαίρια στα βουνά
κι η μαύρη πεταλούδα τα ξυπνά.

Αλλού χαρίζει ο Χάρος το φιλί
κι η μαύρη πεταλούδα τον καλεί.

Ποιον πόθο είδες να 'μεινε κρυφός
κι εσύ πετάς πολύ κοντά στο φως.

Λιβάνι καιν και κλαιν οι ουρανοί
κι η νύχτα δεν θα σ' έβρει ζωντανή.

Κατάσπρα κι άσπρα, κάτασπρα νερά
δε σε ξεπλένουν τούτη τη φορά
ανάβει ο άγγελός σου τρεις φωτιές
βγες έξω μαύρη πεταλούδα, βγες.

Στις χαραυγές ξεχνιέμαι (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μιχαήλ)

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο

(δις)
Bάρα καλή, βάρα γερή, μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία του χαρτοπόλεμου τη βία

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ, τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι

Bάστα το νού, βάστα το νου να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα και τσιγκουνεύεται στη γλύκα

Της λήθης το πηγάδι (Στίχοι: Μιλτιάδης Πασχαλίδης - Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης - Πρώτη εκτέλεση: Μιλτιάδης Πασχαλίδης)

Της παπαρούνας τον ανθό
Να μην τον εμυρίσεις
Γιατί σε μένα μάτια μου
Μια μέρα θα γυρίσεις

Να μου γυρέψεις τη φωτιά
Και του τρελού το χάδι
Πάντα ζητούσες τα φιλιά
Που αφήνουνε σημάδι

Τα χάδια μου τα πέταξα
Στις λήθης το πηγάδι
Να μην τα βρουν οι αγκαλιές
που βγαίνουνε σεργιάνι

Με διαβατάρικα πουλιά
Έρωτα να μην πιάνεις
Γιατί είναι διαβατάρικα
Και γρήγορα τα χάνεις

Και σου κουρσεύουν τη λαλιά
Κι ανάσα πια δεν έχεις
Κι όλο γυρίζεις το πρωί
Χάιδι να μου γυρεύεις

Τα χάδια μου τα πέταξα
Στις λήθης το πηγάδι
Να μην τα βρουν οι αγκαλιές
που βγαίνουνε σεργιάνι

Τριανταφυλλάκι (Στίχοι: Αποστόλης Βαλαρούτσος - Μουσική: Αποστόλης Βαλαρούτσος)

Μαχαίρι με χρυσή λαβή και κοφτερή λεπίδα
ότι ποτέ δεν είχα δει σε σένανε το είδα
βρήκα τ' αθάνατο νερό και τώρα δεν το χάνω
και απ' τα χειλάκια σου θα πιω ποτέ να μην πεθάνω
για σένα λέω

Ψηλά στου Ολύμπου την κορφή δε λιώσανε τα χιόνια
για τη γλυκιά σου τη μορφή μου τραγουδούν τ' αηδόνια
τριανταφυλλάκι ζηλευτό που κρύβεις το αγκάθι
αχ όποιος δεν σε μύρισε έχει πολλά να μάθει
για σένα λέω

Ζωή μου τέλος μου κι αρχή κανένας δεν το ξέρει
πρόλαβα κι έκανα ευχή σαν έπεφτε τ' αστέρι
πες το κι εσύ πως μ' αγαπάς και κόμπο θα το δέσω
και στη φωτιά για χάρη σου ματάκια μου θα πέσω
για σένα λέω

Χειμωνανθός (Στίχοι: Ελένη Φωτάκη - Μουσική: Γιώργος Καζαντζής)

Φθινόπωρο στον έρωτα
απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι
μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός
το χώμα το βρεγμένο
σαν κάρβουνο αναμμένο
η ομορφιά πονά.

Φιλί γυρεύω του ουρανού
κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ΄ της καρδιάς τ΄ αδράχτι
σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα
κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει
αν έρθεις, μην αργείς.

Γδύσου κι από τα μάτια μου
πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου
είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα
σε νύχτα και σε μέρα
σ΄ αφήνω στον αέρα
για να σε βρω στο φως.

Η αγάπη φόβους και όνειρα
δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι
αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ
για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει
θα σ' αρνηθώ ξανά.

Να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
να σεβαστώ και να γροικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου

Να λέω Παναγία μου, ποτέ μη ξαστεριάσει
και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
ποιός βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσει...

    
Εκατόφυλλα (Στίχοι: Ελένη Φωτάκη - Μουσική: Μάνος Ξυδούς)

Εκατόφυλλα στον Άδη
και μαχαίρι ακονισμένο
μ' έχεις βάλει στο σημάδι
κι όλο κλαις, που δεν πεθαίνω.

Μέλι στάχτη και φαρμάκι
με τ' αψέντι ανακατώνεις
με κερνάς κρυφά λιγάκι
μα ούτε έτσι με σκοτώνεις.

Σε όσους πολέμους κι αν με πας, θα σε νικήσω
αγάπησέ με αν τόσο θες να ξεψυχήσω.

Μέλι στάχτη και φαρμάκι
με τ' αψέντι ανακατώνεις
με κερνάς κρυφά λιγάκι
μα ούτε έτσι με σκοτώνεις.

Σε όσους πολέμους κι αν με πας, θα σε νικήσω
αγάπησέ με αν τόσο θες να ξεψυχήσω.

Έλα πάρε με (Στίχοι: Μιχάλης Κουμπιός - Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης)

Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν'αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά.

Έλα πάρε με
σ' άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με
δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά.

Έλα πάρε με
εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γελάει
Έλα πάρε με
και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός
κι ο ψάλτης ήχος.

Μαύρη πεταλούδα (Στίχοι: Ελένη Φωτάκη - Μουσική: Μίνωας Μάτσας)

Κατάσπρα κι άσπρα, κάτασπρα νερά
δε σε ξεπλένουν τούτη τη φορά
σε ψάχνει ο άγγελός σου με κερί
βγες μαύρη πεταλούδα να σε βρει.

Κοιμούνται τα μαχαίρια στα βουνά
κι η μαύρη πεταλούδα τα ξυπνά.

Αλλού χαρίζει ο Χάρος το φιλί
κι η μαύρη πεταλούδα τον καλεί.

Ποιον πόθο είδες να 'μεινε κρυφός
κι εσύ πετάς πολύ κοντά στο φως.

Λιβάνι καιν και κλαιν οι ουρανοί
κι η νύχτα δεν θα σ' έβρει ζωντανή.

Κατάσπρα κι άσπρα, κάτασπρα νερά
δε σε ξεπλένουν τούτη τη φορά
ανάβει ο άγγελός σου τρεις φωτιές
βγες έξω μαύρη πεταλούδα, βγες.

Στις χαραυγές ξεχνιέμαι (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μιχαήλ)

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο

(δις)
Bάρα καλή, βάρα γερή, μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία του χαρτοπόλεμου τη βία

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ, τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι

Bάστα το νού, βάστα το νου να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα και τσιγκουνεύεται στη γλύκα

Άγιοι (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου -  Μουσική: Μανώλης Πάππος - Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης)

Σα να μην γεννήθηκαν ποτέ,
σα να “ταν ένα ψέμα
άνθρωποι που δώσαν την χαρά,
που “φτασε και σε μένα.

Άγιοι που δεν θα γιορταστούν
γιατί δεν θα τους βρουν
ημέρα που ταιριάζει.

Άμυαλοι που πέσαν στην φωτιά
για να “χει τ” όνειρο
φωλιά για να κουρνιάζει.

Δεν τους πρέπουν εικονίσματα
κεριά και καντηλέρια
τις χοές μας που και που στη γη
και τη ματιά στ” αστέρια.

Μέσα στης ζωής τον πανικό
ασίκικο χορό
χορεύουν οι ψυχές τους

Αχ! καρδούλα δως μου δύναμη
να βρω κάποια στιγμή
κι εγώ τις αντοχές τους.

Ανεμόσκαλα (Στίχοι: Ξενοφών Γκαναδάκης)
Σκαρφάλωσα με δύναμη σε κάβο σαπισμένο
που ο άνεμος τον έσπρωξε, μας έβγαλε στα βράχια.
Ένα πακέτο πέταξα σέρτικα στον πνιγμένο
που παίζει ζάρια και χαρτιά και όλο χάνει πάντα.

Βρίζω που λες το χρόνο μου που είναι όλο καρτέρια,
που σε μιαν ανεμόσκαλα σπατάλησα τα χρόνια.
Η μια της άκρη στο κενό, η άλλη από τα ρέλια
η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως τα αστέρια.

Οδοιπόροι (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης)

Παλιά, για κάθε ταξιδιώτη υπήρχε σκιερό δεντρί
όπου μπορούσε όποιος κι αν ήταν να ξεκουράσει το κορμί.
Άκουγε ο άνθρωπος στα φύλλα του ανέμου τη βαθιά πνοή
κι όταν σηκώνονταν να φύγει η κούρασή του είχε χαθεί.

Κι αν ήταν πλούσιος ή και πένης, είτε γυναίκα είτε παιδί
το ίδιο πρόθυμα δεχόταν να τους φυλάξει απ’ τη βροχή.
Πλάτανοι, καρυδιές, σφενδάμια, φλαμούρια και βελανιδιές
“παίρναν του κόσμου την παράνοια και ημερεύαν τις ψυχές.

Όμως με του καιρού το διάβα οι οδοιπόροι χάθηκαν,
της καλοπέρασης κωθώνια γινήκαν και τρελάθηκαν.
Κι όσο γλυκύς ήταν ο ύπνος κάτω από τα φυλλώματα,
τόσο σκληρό `ναι το κρεβάτι για τα καημένα σώματα.

Πλύστρα του ουρανού (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης)

Πλύστρα του ουρανού
Στύψε τα ρούχα σου
Στύψε τα σύννεφα
Διψάω σήμερα.

Να πέσει μια βροχή
Έλα γριά βροχή ξέπλυνε τα κρίματά μου
Κάθε σταγόνα σου
Ένα γλυκό φιλί για τα βλέφαρα.

Πες μου γριά βροχή
από όσους ξέπλυνες ποιοι ξανάρθαν λεριασμένοι
Ζητώντας για άλλη μια
Για ακόμα μια φορά να τους λυπηθείς.

Πλύστρα του ουρανού
Να μ’ έχεις κατά νου
Όταν μαραίνομαι
Όταν παιδεύομαι.

Να πιάνεις τ’ άπλυτα
Απ’ το κατάλυμα
Των αμέτρητων αστέρων
Κι απ’ τη μπουγάδα σου
Να στάζει η βροχή
Μες στα σωθικά.

Το σκουλαρίκι (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πρώτη Εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

Ένα πουλί απόδημο, καθόταν στην πλατεία
χάζευε τους περαστικούς, και έπινε μπύρα κρύα.
Η πρώτη φέρνει δεύτερη, κι η δεύτερη ζαλάδες
κάτω από τα καθίσματα, κινούνται συμπληγάδες.

Και ενώ στο Vox παιζότανε, έργο του Παζολίνι
χάλασε απότομα ο καιρός, και ξέσπασε μπουρίνι.
Δεν ήταν στάλες τις βροχής, για να κρατάς ομπρέλα
ήταν μπάτσοι διαλεχτοί, που κάναν πασαρέλα.

Κανένας δεν τους κοίταξε, τους γύρισαν την πλάτη
και μείνανε τα μανεκέν, στην πίκρα και στο άχτι.
Και έτσι όπως ήταν του χεριού, την πέσαν στο πουλάκι
γιατί είχε στη φτερούγα του, φτηνό σκουλαρικάκι.

Με γεια το μοντελάκι σου, που έφτιαξε ο Τσεκλένης
κυρ αστυνόμε το φτωχό,τι έφταιξα και δέρνεις.
Φταίει το σκουλαρίκι σου, γιατί ανταύγειες βγάζει
και ενώ `μαι αυτοκράτορας, γελάει και με χλευάζει.

Μια μάνα που’χε ένα γιο (Στίχοι: Παραδοιακό Μυτιλήνης - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Κανά)

Μια μάνα που “χε ένα γιο,
μα ήταν λωλοπαρμένη
δεν είχε την υπομονή
για να το αναθρέψει,
και στην ποδιά της το “βαλε,
πάει να το ρεματίσει.

Στο δρόμο που επήγαινε,
στη στράτα που πηγαίνει
μια πέρδικα την απαντά,
μια πέρδικα της λέγει:

-Μωρή σκύλα, μωρή άνομη,
μωρή μαριολεμένη,
εγώ έχω δεκαοχτώ πουλιά,
πάσχω να τ” αναθρέψω
και συ έκανες χρυσόν υγιό,
πας να τον ρεματίσεις;

Και στην ποδιά της το “βαλε,
στο σπίτι της πηγαίνει
το έβαλε στην κούνια του,
το τραγουδά και λέει:

-Γιε μου σαν γίνεις κυνηγός,
σαν γίνεις παλικάρι,
σαν ανταμώσεις πέρδικα,
να μην τήνε σκοτώσεις.
Η πέρδικα είναι η μάνα σου
κι εγώ η μητριά σου.

Μαγγανείες (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

Στα μοναστήρια προσευχές, στα καπηλειά κουβέντες
και στα βαμμένα βλέφαρα γκρεμός για τους λεβέντες.

Του μήλου τα δαγκώματα αιώνιοι μπελάδες
και τα κορίτσια τα παλιά αθόρυβες μανάδες.

Ανοίγει το ζεστό ψωμί, αχνός τριανταφυλλένιος
ανοίγει και μια φυλακή, να βγει ο δικασμένος.

Τα βήματα, τα τρίμματα, του δρόμου κατακάθι,
της αγοράς τα κρίματα, του έρωτα τα πάθη.

Στη βάση του αντίχειρα το μαύρο μονοπάτι
και στην πλατεία του χωριού οι εκβολές του Ευφράτη.

Κάτω από φύλλα κίτρινα κοιμούνται καπετάνιοι
κι αυτό που χτες περίσσευε αύριο δε θα φτάνει.

Η ουρά του αλόγου (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου)
Ο καβαλάρης τ” άλογο το “χε μες στην καρδιά του.
Που να “βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.

Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ” τον ίσκιο.

Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.

«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ” εύρω ή θα μ” εύρεις».

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.

Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ” αφήσαν.

Περνούσε κι ένας μάστορας που “μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.

Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ” αυτή δοξάρια ένα κι ένα.

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν” ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.

Εκεί “ταν λαουτιέρηδες που θέλαν” παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.

«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν” ακούσω απ” τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ” όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.

Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει

Ο ακίνητος (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

Ως είσαι ξαπλωμένη με βλέφαρα κλειστά
σε γη χορταριασμένη, σε γη φαρμακερή
δεν ξέρω αν κοιμάσαι ή εμένα λαχταράς
να δώσω ύστερο φιλί.

Μα απ’ τους πολλούς αιώνες που κάθομαι βουβός
έχω ριζώσει χάμω, τα χέρια μου κλαδιά.
Πως να σε πλησιάσω, έρημο κορμάκι, πως
να σε κρατήσω αγκαλιά.

Έλα μεγάλε Βούδα, έλα ακίνητε,
χαιρέτησε την κόρη, που σου `φτιαχνε καφέ.
Μπροστά σου θα `ναι εντάξει, μα σαν φύγεις θα παραμιλά
που η αγάπη έφυγε.

Τότε κι εγώ θα θυμηθώ (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

Αν γυρέψουν οι καημοί
τραγούδια ξεχασμένα,
αν το ζάρι που`πεσε
δε θα βρεθεί ξανά,
αν των χειλιών οι χαρακιές
απαρνηθούν το ψέμα
κι αν τα παραθυρόφυλλα
χτυπήσουν δυνατά.

Αν γίνει η καρδιά σφυρί
και σήμαντρο το στέρνο,
αν τα μαλλιά σου φτιάξουν
της αράχνης τον ιστό,
αν των ματιών οι ποταμοί
ξυλεία μεταφέρουν
κι αν γίνει η ανάσα σου
σπαθί δαμασκηνό.

Τότε κι εγώ θα θυμηθώ
που σ`έχω αγαπήσει.
Θα φέρω πίσω τα πουλιά
τ`αποδημητικά,
θα κοιμηθώ στον ίσκιο σου,
θα ψάξω για πατρίδα,
όλο τον κόσμο πύκνωσε
σε μια σταλαγματιά.

Πρώτη άνοιξη (Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου)
Να `χεις το δέρμα του πελάγου
και του τυφλού το χάδι.
Έτσι μπορεί να σε ποθήσουν
κι ίσως να σου το πουν.

Αλλιώς, την πρώτη άνοιξη,
στο πρώτο σταυροδρόμι,
θα σκορπιστούν οι έρωτες
θα μείνεις μοναχός.

Να `χεις της νύχτας την ανάσα
και της αυγής το δάκρυ.
Έτσι μπορεί να σε θελήσουν
και ίσως να σου το πουν.

Αλλιώς, την πρώτη άνοιξη,
σε ηλεκτροφόρο σύρμα,
σαν τα πουλιά θα στέκονται
οι άδειες σου στιγμές.

Να `χεις τα χείλη της αβύσσου
και της φωτιάς το βλέμμα.
Έτσι μπορεί να σ’ αγαπήσουν
και ίσως να σου το πουν.

Αλλιώς, στην πρώτη άνοιξη,
στην πρώτη ανθοφορία,
θα `ρθούνε πίσω οι καημοί
για να `χεις συντροφιά.

Ramon (Στίχοι-Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

Σαν τις αλογόμυγες
στης Άνοιξης την πλάτη
τώρα χάσκουν αδειανά
τα πολυβολεία.

Τα κοιτώ κι αναριγώ
που μια μέρα είδα
τον αντάρτη τον Ραμόν
καθιστό σε μια άκρη.

Άρμεγε μια αχτένιστη
μια ρούσα γίδα
κι όπως κοντοστάθηκα
λόγο μου απευθύνει.

Έχεις χαιρετίσματα
καποιανού Δημήτρη
γάλα για τα ορφανά
που δεν έχουν σπίτι

Στάθηκα στον παράδρομο
Όσο πιο όμορφη είναι η μέρα, τόσο πιο βάσανο η ζωή…